A.A.Rubrech

Een van de eerste seminaristen in Apeldoorn schrijft…..

Iemand maakte me attent op de site Klein-Seminarie.nl.

Ik ben 93 jaar ruim. Nog steeds ben ik priester, emeritus pastoor van Putten.  Ik ga elke vrijdag nog voor in een H.Mis in onze geloofsgemeenschap H.Maria Zuivering in Putten, behorend tot de St.Lucasparochie in Leusden. Ik heb twee pleegkinderen en inmiddels dus ook “kleinkinderen”.Ik denk dat ik de oudste nog levende student van Apeldoorn ben.In 1930 kwam ik op het seminarie, toen nog in Culemborg, om een 12-jaar durende opleiding tot priester te beginnen. Culemborg had een oud en deels vervallen gebouw. De samenleving op dat seminarie was ook ouderwets en zeer autoritair.
Toen het nieuwe gebouw in Apeldoorn klaar was heb ik nog twee jaar  het Klein-Seminarie in Apeldoorn mogen volgen. Wat een verandering was dat en toch ook weer niet…....Bij de eerste steenlegging mochten de klassenvertegenwoordigers aanwezig zijn. Ik was dat ook, niet gekozen door de klasgenoten, maar aangewezen door de klassenleraar.
Zo ging dat toen. Van die plechtigheid herinner ik me nagenoeg niets, maar de busreis heen en terug en daardoor een dag weg uit het seminarie maakte des te meer indruk: het was een wereld-belevenis. Bij de officiële opening mochten we de ouders rondleiden. Ze waren zeer onder de indruk van de enorme gangen en andere imposante ruimten. Zelf zat ik toen in de Poësis, klas 5, en van de leraar Nederlands, Verhoeven ( een broer van dichter Bernard Verhoeven) kregen we de opdracht in een opstel onze gedachten over dit nieuwe seminarie te schrijven. Ik gaf een lyrisch verhaal over het enorme gebouw en de sportmogelijkheden. In Culemborg hadden we een “speelplaats”, zo klein als een half voetbalveld. Daar brachten we de pauzes met meer dan honderd jongens door.
Na de verheerlijking van het gebouw en de entourage schreef ik, een puber van 19 jaar, een zeer kritisch verhaal dat de autoritaire geest totaal niet was veranderd: lange, zwarte kousen ( geen   kniekousen), brieven van en naar ouders werden door de    president gelezen, van ’s morgens vroeg tot s’avonds werd je “gevuld” geleefd.
Toen ik in de studiezaal mijn studieschema aanpaste gebeurde het volgende: ik had mijn wiskundeopgaven binnen de geplande tijd af ( ik was een wiskundetype en geen talenman) en besloot Griekse woordjes te gaan leren in de resterende tijd.
Helaas; ik werd betrapt, waardoor ik een 5 voor gedrag kreeg. Op de slaapzaal gaf ik een vriend een duwtje: 3 voor gedrag.
Ook al steeg je daardoor in aanzien bij medestudenten, die lage cijfers stonden wel op het rapport. Uiteraard kon ik die “misdaden” niet geloofwaardig maken bij mijn ouders. Terug naar het kritisch opstel. Ik moest bij de leraar komen. Hij vond mijn opstel schandelijk ondankbaar en dreigde ermee naar de president te gaan. Die zou je ongetwijfeld van het seminarie sturen! Uiteindelijk scheurde hij het opstel uit het schrift, dat ik nog heb, en gooide het verfrommeld in de prullenbak. Geen discussie mogelijk! Wel een helder bewijs van de autoritaire mentaliteit, die mee was verhuisd van Culemborg.
Dit is maar een anekdote. Er waren ook wel degelijk verbeteringen: prachtige aula/toneel/filmzaal, goed eten, mooie en grote sportterreinen. Ik herinner me onze eerste voetbalwedstrijd nog goed. Ik was niet zo’n sterke speler, maar wel goed genoeg voor linksbuiten positie, die niemand wilde. Een van mijn voorzetten woei door de sterke wind het doel in. Dat was wel het eerste doelpunt op het nieuwe sportterrein! Het leverde voor mij eeuwige trost op; voor mijn teamgenoten jaloeze

A.A.Rubrech
                                                                       Terug naar index verhalen